Mijn tweelingzus is mijn spiegelbeeld

Mijn tweelingzus is mijn spiegelbeeld.

Dit is een open deur als het om een eeneiige tweeling gaat. Dat de één de ander niet is, dat is niet altijd vanzelfsprekend.

Jacqueline heeft een tweelingzus, Annabelle. Ze zijn een eeneiige tweeling. Ze hebben dezelfde hobby’s, dezelfde vrienden, dezelfde kleding en dezelfde ouders, vanzelfsprekend. Jacqueline komt bij mij op de coachingspraktijk omdat ze merkt dat ze extreem onzeker is over haar lichaam. Ze wil zich het liefste niet vertonen en altijd online leven. Ze verschuilt zich onder een capuchon en achter een lange jas met een enorme das, haar handen in de zakken. Ze is niet blij, ze gaat nooit uit en ze wil wel blij zijn. Ze is er klaar mee.

We gaan aan het werk met de coaching. Daarbij merk ik dat ze het vaak over haar tweelingzus heeft. Ze praat bewonderend over haar. De zus durft zichzelf wel te laten zien, daar verschillen ze dus in. Haar zus is als eerste geboren, Jacqueline heeft even moeten wachten voor ze door de geboortegang mocht. Ze was ook iets kleiner als baby.

Tweelingen maken in hun jeugd vaak mee dat de oudste de rol van  “zorger”  voor de jongste pakt, de jongste is de “volger”. De oudste neemt de verantwoordelijkheid voor beiden op zich. De volger voelt zich werkelijk kwetsbaarder en zal ook vaker mentale problemen ondervinden. De jongste vindt de eigen prestaties minder waard(ig). De eerstgeborene schat prestaties op de waarde die ze werkelijk hebben en hoger. Dit blijkt uit onderzoek. Is dit een kwetsie van nature of nurture? Vaak blijkt dat ouders en omgeving een rol spelen doordat de oudste bewust als oudere geponeerd wordt en de jongste als jongere, ook al zit er maar 10 minuten verschil tussen hun geboorte

Er was herkenning bij Jacqueline. Ze vond dat ze niet veel presteerde. Ze haalde wel goede cijfers met haar studie rechten, maar dat was gewoon. Annabelle was meer dan tevreden met dezelfde cijfers en ze had nog lol in haar ( dezelfde) studie ook!

Ik besloot om Annabelle als rolmodel voor Jacqueline te laten fungeren. Ik had mijn strategie overdacht, het doel was dat Jacqueline zich op haar werkelijke waarde zou gaan schatten doordat ze kon zien dat ze exact hetzelfde presteerde als de zus waar ze naar opkeek. Ik zou de oefening intuïtief sturen door beiden te observeren en te volgen.

De oefening ging uiteindelijk als volgt: de zussen stonden tegen over elkaar. Jacqueline stelde Annabelle vragen over hoe zij zo makkelijk kon leven. En ook over hoe ze zich zo gèneloos met haar lijf kon uiten. Hoe dat voelde en wat ze dan dacht. Dat gaf Jacqueline veel informatie over de gedachtes van haar zus.

Daarna stelde ik een rolwisseling voor, Annabelle zou vanuit Jacqueline praten, in het heden. Het kostte Annabelle niet veel moeite om zich in haar zus in te leven. Er ging een golf van verdriet door Jacqueline heen, toen zij Annabelle als zichzelf hoorde zeggen: “Ik kan niks en jij kan alles beter”.

De laatste interventie was dat Annabelle als Jacqueline in de toekomst vertelde wat ze deed en hoe ze zich voelde. Alles was Ok, haar leven liep op rolletjes, ze had lol in haar leven. Ze wist nog niet exact hoe het verder zou gaan, maar wel dat het goed zou komen. Ze had nu plezier en ze wist dat ze op zichzelf kon vertrouwen.

Jacqueline straalde, toen ze dit hoorde! “Zou ik zo kunnen zijn?” fluisterde ze.

Als kers op de taart, vertelde Annabelle iets wat heel belangrijk was. Ze zei: “Jacqueline dit is jouw leven en ik heb het mijne. En we moeten ons eigen leven leiden. Dus vind je eigen weg en kopieer mij niet langer in alles wat ik doe. Ik laat je los, maar we blijven wel altijd samen”

Wanneer DNA voor honderd procent gelijk is, dan is er soms een heleboel nodig om een zelfstandig en blij mens te worden.

Jacqueline is nog 2 keer bij mij langs gekomen. De laatste keer dat ik haar zag, liep ze rechtop, lachend en zonder jas aan de praktijk uit.

 

In dit verhaal zijn de namen en personages gefingeerd. Overeenkomstigheden zijn met toestemming geplaatst.