Wat zijn mijn opties?
Nee..ik doe het echt niet…
Van bovenaf gezien ziet de piste er erg stijl uit. Met hier en daar een blauwe schemering … ijs.
Nee, dat ga ik dus echt niet doen. De herinnering aan de vorige glijpartij ligt nog vers in mijn geheugen.
Inmiddels staat de hele groep vanuit de diepte omhoog te kijken. Nou laat ze maar, daar stoor ik mij niet aan.
De piste lijkt een onoverbrugbare kloof. Waarom leek dit ook alweer een goed idee, vanmorgen?
Mijn man, halverwege de piste, probeert mij met handgebaren in beweging te krijgen.
Het thermo-ondergoed voelt klam en mijn handen knijpen in de skihandschoen en de skistokken.
Wat zijn mijn opties? Omkeren? Nee, dat is te stijl omhoog.
Ski’s uitdoen en glijden? Dat ziet er vanuit hier ook eng uit.
Achter mij hoor ik het geschraap en gekraak van andere skiërs op het ijs.
Uitsloverig hard komen ze voorbij. Pats, daar glijd er eentje uit, schuin onder mij .
Zie je wel!
Maar die anderen, die daar wat meer naar links gleden, die zijn toch wel naar beneden gekomen. En de hele groep waar ik mee samen ben natuurlijk ook.
Heel diep haal ik adem. Een vogeltje zingt in de boom en het sonore geluid van de skilift klinkt in de verte. Verder totale stilte.
Doe ik het? Durf ik het? Skiën is, net als in het leven, grenzen verleggen.
Opstaan als je valt. Doorgaan als het tegenzit. Je laten koesteren door een zonnetje, maar af en toe bijtende kou die overal doorheen gaat.
Ik zucht en verplaats mijn gewicht. Langzaam komen de ski’s in beweging naar links.
En dan naar rechts, en weer naar links. Dan sta ik naast mijn man.
Lachend kijk ik omhoog….hobbeltje overwonnen.
Wil jij ook een hobbel overwinnen?
Van 18-22 April kan je mee naar de retreat in Zuid Frankijk, ook als je niks wil overwinnen, maar gewoon “wil hobbelen”…daarover in onze volgende blog.